‘Gelijkwaardigheid is voor mij een sleutelwoord’

Mensen helpen zichzelf te helpen. Dat loopt als een rode draad door het werk van Anneli Bouckaert. Ze vertelt er energiek over aan de ontbijttafel bij haar thuis in Heerenveen.

We zijn ons gesprek aan het afronden als er Anneli Bouckaert toch nog iets van het hart moet. ‘Wat er bij mij niet in wil, is dat we het maar niet voor elkaar krijgen om één loket voor wonen en inkomen te organiseren voor mensen in een financieel kwetsbare positie. Nu moeten ze hun toeslagen bij elkaar sprokkelen, van loket naar loket, van formulier naar formulier. Daarvoor een oplossing vinden, is in mijn werk een belangrijke drijfveer.’

Anneli Bouckaert is nu een jaar directeur-bestuurder van Dynhus in Zuidwest-Friesland. In de kern heeft ze een vastgoedhart, zegt Anneli van zichzelf. ‘Als kleuter tekende ik met mijn beste vriendin al huizen en richtte ze in met plaatjes uit de VT Wonen van mijn moeder.’ Ze koos met een vakopleiding voor het makelaarsvak. Maar na een jaar had ze dat wel gezien: ‘Ik vond het werk hol.’

Anneli Bouckaert (39)
Bestuurder van: Dynhus (46 medewerkers, 3.800 woningen)
Thuissituatie: getrouwd, 2 dochters
Opleiding: Hanzehogeschool Vastgoed en Makelaardij, Post-HBO Bedrijfskunde, ASRE Assetmanagement voor woningcorporaties
Nevenfuncties: Bestuurslid ‘n Gouden Plak, de regiomarketingorganisatie van Heerenveen

Pauperparadijs was een kantelpunt

Voordat ze een kleine 10 jaar geleden voor het eerst bij een corporatie aan de slag ging, werkte ze als accountmanager een jaar voor Randstad uitzendbureau, 6 jaar voor sociale zaken bij de gemeente Hoogeveen/UWV en nog een jaar in de schuldhulpverlening bij de Gemeentelijke Kredietbank. ‘Ik wilde het echt beter maken voor die mensen. Maar ongeveer de helft van de aanvragers viel af omdat ze de papieren niet goed ingevuld kregen.’ Juist voor die mensen kon ze het verschil niet maken en dat frustreerde.

Het toneelstuk Pauperparadijs was een kantelpunt. Een stuk over de 19^e-eeuwse veenkoloniën in Drenthe waar armen uit de steden voor hun eigen bestwil aan het werk gezet werden op het boerenland. Het pakte destijds voor veel mensen desastreus uit.

Anneli betrok het op haar eigen werk. ‘Dit doen we nu nog steeds, dacht ik. Dan ben ik blijkbaar toch liberaal tot in mijn tenen. Je moet mensen niet bij de hand vastpakken en meenemen van A naar B om daarna de zeggen “nu kun je het zelf”. Je moet ze vragen wat ze nodig hebben om zelf van A naar B te komen en dat faciliteren. Tenzij ze het echt niet zelf kunnen. Organiseer dan vooral duurzaam ondersteuning.’

Anneli stopte met de schuldhulpverlening en deed 3 maanden fulltime vrijwilligerswerk voor de VVD om de kamercentrales Drenthe, Groningen en Friesland samen te voegen tot Regio Noord. ‘Als meisje van 27 voelde ik mezelf tussen al die ervaren mensen af en toe wel een soort Pietje Bell. Wel heb ik heel veel geleerd over bestuurlijk werk.’

Geef managers bij corporaties meer kansen

Toen kwam er een vacature voorbij voor een leidinggevende functie bij de Drentse corporatie Woonconcept. ‘Voor mij viel daar veel op zijn plek: vastgoed gecombineerd met sociaal domein. En het paste bij mijn ambitie leiding te gaan geven.’ Ze werkte er 6 jaar en daarna nog 3 jaar in een leidinggevende functie bij Wold&Waard voordat ze de stap maakte naar de functie directeur-bestuurder bij Dynhus. ‘Ik kende de corporatie al van de Tour du Nord langs allemaal leefbaarheidsintiatieven. De mensen van Dynhus waren me steeds positief opgevallen. Dat triggerde mijn besluit om te solliciteren.’

Ze vindt het ‘heel tof’ dat het haar gegund is deze rol al zo jong te vervullen. De raad van commissarissen had haar aan de shortlist toegevoegd waar ze aanvankelijk niet op stond omdat ze overwegend managementervaring had. ‘Ik wil er een lans voor breken meer kansen te geven aan managers bij corporaties die een bestuurdersrol ambiëren. Daar zit zoveel potentieel.’

Om haar nieuwe rol zo goed mogelijk te kunnen invullen, haalt ze inspiratie bij collega’s van andere corporaties en ook in een intervisieclub in Heerenveen voor vrouwelijke bestuurders uit het sociale domein. ‘Aan de ene kant heb ik de behoefte mezelf steeds op de achtergrond te plaatsen en tegelijkertijd wil ik aan het roer staan. In die tegenstrijdigheid probeer ik voortdurend balans te vinden.’ Gelijkwaardigheid is een sleutelwoord in haar manier van leidinggeven, zegt ze zelf. ‘Ik kan de mooiste verhalen vertellen en boegbeeld van Dynhus zijn. Maar uiteindelijk bepalen mijn collega’s in de uitvoering of we dat ook waarmaken.’

Dat voel je in je buik

In deze rol kan ze met kleine dingen het verschil maken, merkt ze, bijvoorbeeld door de juiste vragen te stellen. Eén van de kernwaarden van Dynhus is ‘betrokken’. Wat betekent dat als een huurder een klacht heeft en je krijgt hem niet te pakken? En wat zou je zelf fijn vinden als je zelf deze klacht neer zou leggen? ‘Als er iets kapot gaat in je huis dan zit je er niet rationeel in. Dat voel je in je buik. In ons corporatiewerk mogen we dat nooit vergeten.’

Bij Dynhus bereiden ze op dit moment een nieuw koersplan voor. Daarvoor starten ze binnenkort met een maatschappelijk visitatie en een tevredenheidsonderzoek onder medewerkers. En Anneli wil met haar collega’s aan de slag met de kernwaarden. ‘Die mogen meer ambitie uitstralen.’ Tot 2033 ligt er een bouwopgave van 280 nieuwe woningen. Een grote opgave die vergeleken met grotere corporaties Dynhus met naar verhouding minder mensen moet zien ter realiseren. ‘We moeten aan de bak.’ Voor het cultuurtraject dat ze voor ogen heeft, onderzoekt ze nog hoe de verschillende generaties bij Dynhus elkaar kunnen versterken door van elkaar te leren. ‘Want elke jongere generatie staat op de schouders van de voorgaande generatie.’
 

Tekst: Margriet Pflug, foto’s: Frank Meester

Wil je elk kwartaal Aedes-Magazine in jouw inbox?

Gerelateerde artikelen