Ongemak

Een steeds groter deel van mijn bewustzijn vult zich met maatschappelijk ongemak. En dan druk ik mij zacht uit. Hoe verhoud ik me er bijvoorbeeld toe dat ik niet alle huurders, maar alleen statushouders moet gaan controleren op woonfraude?

Wat te denken van 14 meisjes die geweigerd worden in Coevorden? Begrijp ik nou goed dat het de bedoeling is dat statushouders nooit meer urgentie krijgen, ook niet als, ik noem maar wat, hun huis gesloopt wordt? Is het gek dat ik van de kaart ben als een rechtse partij een linkse partij klimaatextremisme verwijt?

En waarom mag je van nogal wat politici wel op de snelweg demonstreren als je boer bent, maar niet als je bezorgd bent over het klimaat? Hoe kan het nou dat de poging tot strafbaar stellen van hulp aan illegalen tot enorme verontwaardiging leidt, maar het strafrechtelijk vervolgen van de illegalen zelf gewoon een Kamermeerderheid krijgt? Het zijn zomaar wat vragen, die ons als volkshuisvesters eigenlijk rechtstreeks raken. De vragen zijn in een paar jaar tijd niet alleen talrijker geworden. Ze zijn vooral steeds enger.

Raar eigenlijk: we hadden, bij mijn weten, voor het eerst een kabinet dat rechtsstatelijkheid tot speerpunt maakte. Wie had gedacht dat juist dat speerpunt binnen een jaar zou uitgroeien tot een Pinokkio-scherpe lange neus? Nou ja, als ik die zin zo teruglees: ieder weldenkend mens eigenlijk. En dat is toch wel het aller-raarste. We zien allemaal welke duistere kant het opgaat.

En steeds vaker denk ik: waarom doe ik niks? Waarom zeg ik niks? Is het omdat ik me als bestuurder ver moet houden van politieke uitspraken? Maar is dat ook nog zo als de wetgevende macht zich steeds minder aantrekt van de Grondwet? Steeds vaker vraag ik me af of ik me over een paar jaar zal schamen omdat ik zweeg, terwijl ik me had moeten uitspreken. En steeds vaker ben ik benieuwd hoe andere bestuurders zich hierover voelen.