Glad ijs

Schaatsen vind ik het allermooiste wat er is. Mede daarom herinner ik me exact sinds wanneer ik in de corporatiesector werk: sinds de dag na de laatste Elfstedentocht, 5 januari 1997. Dat betekent dat ik al veel politieke volkshuisvestingsbewegingen live heb meegemaakt.

Johan Remkes kondigde aan dat we 500.000 huizen moesten verkopen. De Parlementaire Enquête legde ons op de publicitaire pijnbank. Het politiek gesanctioneerde wegsluizen van het geld van onze huurders via de verhuurderheffing kwam over ons. Stef Blok kondigde het einde van de volkshuisvesting af. En de woningnood kwam, samen met de ‘asielcrisis’, boven aan de lijst van nationale hoofdpijndossiers. Het voelde allemaal niet fijn. Maar nog nooit werd het zo ongemakkelijk als nu.

In een strategische klankbordgroep bespraken corporatiebestuurders het kabinetsvoornemen om statushouders niet langer voorrang te geven bij het toewijzen van een huis. Al snel tekenden zich 2 denkrichtingen af. De kalme bestuurlijke lijn was dat nog maar moet blijken hoe heet de soep gegeten gaat worden. Dat helpt natuurlijk altijd. De andere lijn had een meer principieel karakter: het mag dan in de praktijk wellicht meevallen, maar hoe glad is het ijs waarop we ons bevinden?

We realiseren ons allemaal dat het draagvlak in rap tempo verslechtert onder dat wat we ooit de multiculturele samenleving noemden. Niet in de laatste plaats omdat die vooral vorm kreeg in onze meest kwetsbare wijken. Wijken die hun veerkracht dramatisch zagen verslechteren. Dat de bewoners van deze wijken dat niet langer pikken is heel begrijpelijk. Maar hoe terecht die diagnose ook is, het medicijn dat nu politiek wordt voorbereid, verergert de kwaal.

Of we nu willen of niet, we hebben als corporaties een enorme verantwoordelijkheid om iets beters te verzinnen. Laten we hopen dat dat ons lukt. Want hoezeer ik ook verlang naar een volgende Elfstedentocht, deze strenge winter wens ik niemand toe.