Een huis per dag

Een paar jaar geleden stelden wij ons ten doel elke werkdag een huis te bouwen. Dat is behoorlijk veel voor een corporatie van (toen) 10.000 huizen. Geholpen door de lage (soms negatieve) rente lukte dat. Onze voorraad groeit als kool. Net als onze leningportefeuille trouwens.

We kregen veel complimenten voor onze durf en prestaties. Maar ook kritische waarschuwingen in de sfeer van ‘denk erom, beloofd is beloofd’.

Toen kwam de rentestijging. En we kwamen tot de conclusie dat de ruim 1.200 te bouwen huizen in de komende 5 jaar terug moet naar 1.000. Nog altijd heel erg veel. Maar hé, geen huis per dag. Hoe zit dat met die belofte? Ik vind het moeilijk me daar toe te verhouden. Hadden we het gedurfde, maar tegelijk maatschappelijk zeer gewenste doel maar beter niet kunnen stellen? Breken we echt een belofte? Of moet je kunnen toegeven dat de omstandigheden nu eenmaal zodanig veranderen, dat een koerswijziging noodzakelijk is?

Dat laatste natuurlijk. En dus pakten we de handschoen op. We besloten om de 200 geschrapte nieuwbouwhuizen om te zetten naar sociale koop. Dan halen we nog steeds de aantallen én we voorzien in een behoefte voor de bovenkant van onze doelgroep. Daarnaast gaan we aan de slag met ‘zacht splitsen’, waarbij 2 alleengaanden een woonkamer delen, maar verder zelfstandig wonen. Dat is misschien geen huis erbij, maar wel een thuis erbij. Dat telt ook.

Het is best lastig uitleggen. Want we bouwen minder huurhuizen dan beloofd. En we verhogen wel de huur met 4,5%. Het maakt huurders terecht boos. Maar ons gedurfde doel, om ook al die woningzoekenden aan een huis te helpen, dwingt ons nieuwe wegen te vinden om dat te bereiken. Dat lijkt me in deze tijd van politiek wegkijken en pseudo-oplossingen verzinnen een wenkend perspectief.