Het is niet omdat ik nog eens even lekker zout in een wond wil wrijven, maar ik zou jullie graag even deelgenoot willen maken van een gesprek dat ik een maand of 3 geleden voerde.
Het ging over die koeien, stieren denk ik eigenlijk meer, of is dat al te seksistisch. Het waren er niet heel veel, zo’n 2 a 3 % van bestuurders en commissarissen bij corporaties, maar toch, je zal ze maar op je verjaardag hebben. Ik hoef jullie niet te vertellen wat ze deden.
Ik zat met een vrouw te praten in Pakhuis De Zwijger in Amsterdam, ik presenteerde daar een avond van de Landelijke Cliëntenraad over het hebben van schulden.
Ze is sinds kort schuldenvrij. Ze komt nu op voor mensen die in het treurige schuldenmoeras zijn gezakt. ‘Ooo, ooo oo, hoe durven ze’, zei ze, ‘wat een onbeschaamde kapitalisten zijn dat zeg. Zo cynisch als de wereld is kan ik hem niet bedenken. Een aantal van die huizen die die bestuurders en commissarissen verhuren waren vroeger eigendom van de corporatie, moet je nagaan! Je gelooft het gewoon niet als je het hoort. Waar is de ziel van die mensen? Hebben die geen geweten, geen medegevoel, geen morele standaard?’ Ze schreeuwde nu echt.