Achter de voordeur

In Ede staan 8 reusachtige hoogbouwflats als een wezensvreemd tijdsbeeld aan grote verwaarloosde parkeerplaatsen. Ooit waren deze monumenten uit de jaren 60 een effectief antwoord op de naoorlogse woningnood.

Maar, zoals bij zoveel van dergelijke flatwijken, zijn ze nu vooral een hotspot van problemen. De extramuralisering, een flinke instroom van statushouders en arbeidsmigranten, passend toewijzen en de al maar toenemende individualisering droegen het laatste decennium een behoorlijk steentje bij.

Toen ik 2 jaar geleden aantrad bij Woonstede waren er vergevorderde plannen voor sloop-nieuwbouw. Inmiddels kijken we er genuanceerder naar. Het besef dringt steeds meer door dat niet alleen ‘nieuwe stenen’ bijdragen aan een oplossing. Maar dat een brede kijk op stenen én mensen veel kansrijker is.

En dus begonnen we dit jaar met het project Achter de Voordeur. Bij elke bewoner gaan we op bezoek, met de eenvoudige vraag: ‘Hoe gaat het met u?’ Uiteraard nemen we administratieve hulpmiddelen en een groot netwerk van maatschappelijke instanties mee.

Het levert een schat aan informatie op. En we konden al heel wat mensen hulp bieden, waar ze soms al jaren op zaten te wachten, maar die ze op eigen kracht niet georganiseerd kregen.

Natuurlijk denken we ook na over sloop van één of enkele flats. Maar onze planologische bescheidenheid is gegroeid. Niet het stedenbouwkundige en architectonische vergezicht, letterlijk van grote hoogte bekeken, is bepalend. Maar de wijk en galerij op ooghoogte, door de bril van onze huurders.

Ik ben dol op one-liners en dus plugde ik 2 jaar geleden de zin dat de herstructurering van Hoogbouw Ede Zuid het grootste project uit de geschiedenis van Woonstede is. Dat was, ik geef het toe, vooral geredeneerd vanuit een vastgoedperspectief. Ik kon niet bevroeden dat die uitspraak nog raker is dan we destijds dachten. Juist omdat het niet meer gaat om de flats, maar om de mensen die er wonen.