Mevrouw Bijlo

Ze is alleen, ze is oud en ze woont groot. Te groot, vinden wij, maar wie zijn wij om dat te vinden. Ze woont hier al heel lang en ze wil hier blijven, tot aan haar dood. Zo zegt ze het, ze laat het galmen door de kamer, ‘tot aan mijn dood’. Zo, dat staat, daar kunnen we niks tegen inbrengen.

Ze staat op en loopt heel langzaam achter haar rollator naar de gang. Ze moet naar de wc. Het is de vraag of ze het op tijd haalt. ‘Als je nou es wat kleiner ging wonen, mam,’ zeggen wij, ‘ben je sneller bij de plee.’

Als we plee zeggen in plaats van wc dringt het beter tot haar door. Ze lacht, ze vindt plee een leuk woord. Ze herhaalt het een paar keer. ‘God ja, plee, dat zei je vader ook altijd.’ Wat we ermee willen zeggen, begrijpt ze niet. Of wil ze niet begrijpen, dat weten we niet. Er is zoveel dat we niet weten.

Ze is niet gevoelig voor het argument dat ze een bijdrage kan leveren aan het verminderen van het woningtekort door ‘door te schuiven’. Terwijl ze het toch absurd vindt dat haar kleindochter nergens een huis kan vinden. Ze is niet asociaal, zeker niet, ze is onverschillig, het asociale voorbij.

Verhuizen is te groot, alles is te groot, behalve haar appartement. Hier zit 30 jaar van haar leven in het tapijt, in de gordijnen, in de boekenkasten en in de hoge stapels kranten en tijdschriften op de grond, die niet meer gelezen worden.

En toch, toch denk ik dat het haar goed zou doen, verhuizen. Vorig jaar, toen ze na een ziekenhuisopname in een revalidatie-instelling verbleef, bloeide ze op. Niet dat ze de mensen daar aardig vond, de meesten waren ‘vreselijk’. Maar er gebeurde van alles om haar heen, dat gaf haar langzaam haar oude scherpte terug en daarmee ook weer een beetje de zin in contact met anderen.

Die zin is nu weer weg. Ze accepteert, soms mopperend, de thuiszorg, die 3 keer per dag komt. De dagen verglijden in stilte. Het gaat met haar ‘uitstekend’, en wij wonen allemaal in onze eigen waarheid. En ik? Ik ga een casemanager zoeken, zo heet dat, iemand die ‘het geval’ mevrouw Bijlo met een nieuwe blik kan zien.

Een groot deel van de bewoners van sociale huurwoningen is ouder dan 65 jaar. En dat aantal en de leeftijd neemt de komende jaren alleen maar toe. In 2040 telt Nederland ruim 2,5 miljoen 75+ers. Ouderen wonen ook steeds vaker én langer zelfstandig. Dat vraagt om gerichte aanpassingen van woningen, zorgvastgoed en waar nodig ondersteuning. Daarbij draait het om goede samenwerking met zorgverleners en gemeenten.

Lees de visie van Aedes op ouderenhuisvesting.

Foto: Werry Crone

Wil je elk kwartaal Aedes-Magazine in jouw inbox?