Genade

Voor heel veel huurders in onze hoogbouwflats is het geen vetpot. En meestal zitten ze ook niet bepaald ruim in hun sociale contacten. Het was voor een groepje vrouwen aanleiding om elke 14 dagen te koken voor wie wil mee-eten. Iedereen is welkom. Bij binnenkomst betaal je 3 euro. Een tijd geleden nodigde ik mezelf uit om een keertje mee te eten.

Als ik om kwart voor 6 binnen loop zit de ontmoetingsruimte al stampvol. Zeker 50 mensen zitten aan tafels, in de zithoek, aan de bar. Baby’s kruipen over de grond, tieners turen op mobieltjes, mensen van alle mogelijke achtergronden babbelen met elkaar.

De vrouwen van de kookgroep zijn lid van een evangelisch kerkgenootschap. En dus openen we met gebed. Maar daar blijft het niet bij. Na de maaltijd houdt ze een complete overweging. Thema: genade. ‘In deze zaal zitten veel mensen die daar best wat meer van zouden kunnen gebruiken’, zegt ze. Ondanks de ernst van het thema is de toon opgewekt. Vrolijk zelfs. Op wat babygeluiden na is het muisstil. Ze grinnikt ontwapenend en zegt: ‘Stel, je hebt een paar maanden huurachterstand. Woonstede wil je uit je huis zetten. En dan komt de directeur je persoonlijk je schuld kwijtschelden.’ Geroezemoes. Blikken mijn kant op. ‘Dat zou toch fantastisch zijn!’

Ik voel me natuurlijk een beetje overvallen. Maar tegelijkertijd begrijp ik de kracht van deze simpele boodschap. Hoe genadeloos zijn immers wij en onze instituties de afgelopen jaren geworden.

Even later staat ze, nog steeds een beetje lacherig, bij mijn tafel: alsof ze nog steeds niet helemaal gelooft dat ze dit gedurfd heeft. Ik vertel haar dat we al jaren nauwelijks meer uitzetten op basis van huurschuld. Maar ik voel dat ik daarmee haar punt helemaal mis. Ze deed geen concreet verzoek, maar vertelde een Bijbelse gelijkenis.

Goeie genade, wat kunnen we die boodschap goed gebruiken.