Eenzaam? Word collectant!

Al sinds de lagere school loop ik collectes. Voor arme kindertjes en het dorpsfeest, tegen allerlei ziektes en politiek onderdrukten. Zo kom je nog eens ergens!

Op tegelpaden die nog ruiken naar azijn, want dat helpt goed tegen onkruid. Of je kijkt een hal in waar net daarvoor een bom moet zijn ontploft. Speelgoed, kleren, laarzen en katten: waar het één eindigt en het ander begint is niet te onderscheiden.

En mensen, die leer je óók kennen. De collecte die ik loop voor Amnesty International is altijd ergens in februari, maart. En dan kan het koud zijn! De meeste mensen vragen me om even binnen te komen , want ‘het is zó koud!’ Maar ook ‘ik ga even geld pakken. Maar ik doe wel even de deur dicht, hoor. Er komt zoveel kou naar binnen.’ Ik moest maar even buiten blijven staan.

Toen wij verhuisden, bleef ik eerst nog collecteren in mijn oude buurt. Ik was de hele week, elke avond, weg. Ik moest overal binnen komen. Manlief adviseerde me om in onze eigen buurt te gaan collecteren. ‘Scheelt tijd!’

En inderdaad. Ik was veel sneller thuis en leerde in no-time de buurtbewoners kennen. En van kennen en gekend worden komt al snel een praatje. Een hand omhoog, als ze me voorbij rijden. Een appje, als een dakpan scheef ligt, na de storm. Kennen en gekend worden, erbij horen en van waarde zijn: dat voelt goed. Dat heet zingeving.

We hebben de neiging om voor eenzame mensen zingeving te organiseren. Want eenzame mensen kunnen niets meer zelf. En van betuttelen gaat eenzaamheid over. Wij komen bij u langs als u eenzaam bent. Koffieochtenden voor eenzamen. Vreselijk, daar wil je toch niet naar toe! Stop daarmee.

Draai het om. De mooiste boodschap die mensen kunnen krijgen is: ‘Ik heb je nodig, wil je me helpen?’ Die vraag is onweerstaanbaar. Een ander - één of meerdere handjes - helpen voelt goed. Je bent van waarde. Je doet ertoe. Iets voor een ander doen, gewoon, zomaar, geeft zin aan het leven. Dus: ben je eenzaam? Word collectant. Wél in je eigen buurt, want overdrijven is ook een vak.