Column

Bewoners­participatie

Vincent Bijlo, cabaretier en schrijver

  2 minuten leestijd

Vincent Bijlo

Deze keer neem ik je mee terug naar mijn renovatieverleden. Wij woonden in de jaren 90 van de vorige eeuw in de Paramaribostraat in Utrecht, op de begane grond van een gesplitst koophuis uit de jaren 20.

Je had in die tijd nog de zogenaamde particuliere woonverbetering. De gemeente gaf veel subsidie voor het opknappen van koophuizen waarvan de eigenaren het niet breed hadden. Vanaf het begin stond bewonersparticipatie centraal.

Stel je voor, een informele informatieavond. Jan de Loodgieter spreekt me aan:

‘Het gaat je 30 ruggen kosten Bijlo, ik zweer het je. En dan is het bij jou straks gerenoveerd en dan komt die tuinkabouter van bij jou boven thuis, en die schiet met zijn idiote kop en zijn pistool zo een gat in het dak. En wie kan dat betalen? … jij. En je mot dan ook nog eerst wachten tot het gaat regenen, want jij ziet niet dat er een gat in het dak is geschoten.’

‘Kijk en wij kenne nog effe naar de Gamma voor een paar ballekies en een paar spaiketjies, maar zie jij dat je eigen doen? Ik niet. 30 ruggen, ik zweer het je. En dan komt er zo'n archidinges om te taxateren, maar zie jij die vent zijn eigen stropdas bevuilen door bij ons in dat rattenhol onder die vloer te kruipen? Jij niet, en ik ook niet. 30 ruggen, ik zweer het je.’

‘Ik leerde begrippen als boeiboorden en lateien kennen’


Het ging de renovatiebegeleider boven zijn pet. ‘Ja, laten we het nou even plenair houden.’ –‘Plenair, wat is dat, is dat een nieuw soort pizza jochie?’ – ‘Plenair, dat is centraal.’ – ‘Centraal, daar kom ik niet meer, ik heb mijn eigen wagen.’

Toen de renovatie daadwerkelijk was begonnen, mochten wij, de bewoners, bij de voortgangsvergaderingen in de bouwkeet zijn. We hebben daar ongelofelijk veel gelachen. Ik leerde begrippen als boeiboorden en lateien kennen. Jan de Loodgieter bond in en de straat werd opeens een straat waar mensen elkaar kenden, beter dan alleen van gezicht.

Toen alles klaar was, hebben we een groot feest gegeven. We hadden voor alle bouwvakkers boxershorts met een foto van onze straat laten maken. Dan hoefden ze alleen maar hun broek te laten zakken als hun naar ervaring in het renoveren werd gevraagd. Nu ik me het 29 jaar later voor de geest haal, denk ik: Zou dat nu ook nog kunnen, in deze tijden waarin alles volgens regels en protocollen moet gebeuren? Probeer het eens uit!

Kijk ook eens bij de modelcontracten voor bouw en renovatie die Aedes beschikbaar heeft.

Foto: Werry Crone

Wil je elk kwartaal Aedes-Magazine in jouw inbox?