Astrid Blankenstein-Bouwmeesters

‘Optimisme. Het leven vieren. Dat tekent mij’, zegt Astrid Blankenstein. Een beeldhouwwerk van een dansende vrouw in haar woonkamer in Driebergen staat er symbool voor.  

Het beeld kreeg ze van familie en vrienden toen ze vorig jaar 60 werd. ‘Op mijn 21ste ben ik ernstig ziek geweest. Een jaar lang lag mijn geografiestudie stil. Gelukkig heb ik de ziekte overwonnen en sindsdien beschouw ik elke dag als een geschenk waarvan ik zoveel mogelijk probeer te genieten.’

Maatschappelijke betrokkenheid is belangrijk voor Astrid, naast haar werk als zelfstandig strategisch vastgoed- en organisatieadviseur. Ze was altijd betrokken bij de scholen en sportclubs van haar 3 kinderen. Nu zit ze in het bestuur van een cultuurcentrum in haar eigen woonplaats Driebergen. En 2 jaar geleden besloot ze te solliciteren toen woningcorporatie Welbions in Hengelo een commissaris zocht voor de portefeuille vastgoed en duurzaamheid.

De functie past bij haar kennis en ervaring. En het commissariaatswerk sluit aan bij haar behoefte om haar kennis breder te benutten en voor een langere tijd aaneengesloten betrokken te zijn bij de opgaven in een regio. Astrid: ‘Dat geeft tegenwicht aan mijn zelfstandig adviseurschap waarin ik van project naar project hop.’

Familie van bouwmeesters
Bij Welbions keert ze ook terug naar de regio waar ze opgroeide. ‘De nuchtere manier van denken en doen van de Tukkers geeft me het vertrouwde gevoel van thuis.’ Haar belangstelling voor de gebouwde omgeving en architectuur heeft Astrid meegekregen van haar vader en haar opa. ‘Ik kom uit een familie van aannemers. Onze achternaam is niet voor niks Bouwmeesters.’ Ze kan niet een woning in lopen zonder naar de kozijnen te kijken. En een schilderij dat scheef hangt? ‘Dat kan echt niet’, zegt ze met een lach.

Ze koos voor de studie sociale geografie omdat ze regionale ruimtelijke verschillen en overeenkomsten zo interessant vond. Nog tijdens haar studie raakte ze verzeild in het vastgoed. In gebiedsontwikkelingen begeleidde ze onder andere samenwerkingen tussen projectontwikkelaars, corporaties en gemeenten. De laatste jaren heeft ze diverse woningcorporaties geholpen met duurzaamheidsadvies, portefeuillestrategieontwikkeling en de doorvertaling naar het assetmanagementbeleid op wijk- en projectniveau. Met hun langdurige betrokkenheid bij een stad en een regio zijn woningcorporaties van grote betekenis, vindt Astrid. ‘Vanuit hun maatschappelijke opdracht doen ze wat nodig is. Nu en voor toekomstige huurders.’

Lokaal netwerk
Het lokale netwerk van stakeholders en collega-corporaties is daarbij ongelooflijk belangrijk, benadrukt ze. ‘Als commissarissen gaan we regelmatig met hen in gesprek. Vorig jaar spraken we met een aantal mensen in de wijk: de wijkcoach, iemand van de politie, iemand van de gemeente. Uit de behandelde cases blijkt dan hoe je elkaar nodig hebt in dat lokale netwerk om echt het verschil voor mensen te kunnen maken. Natuurlijk, het begint met een huis. Dat kun je zien als een middel om te signaleren of om iets in gang te zetten voor de mensen die het nodig hebben. Maar als corporatie kun je dat niet alleen.’

In Twente werken de corporaties samen in WoON, bijvoorbeeld aan de verduurzaming van de woningvoorraad. Elke corporatie is wel ergens koploper in, vertelt Astrid. De koplopers investeren in nieuwe ontwikkelingen en als daar iets uit komt dat de andere corporaties in het peloton ook kunnen toepassen dan maken ze daarmee schaal: ‘Samen kun je echt meer doen dan alleen.’

Reflectie en verantwoording
Tot deze zomer was Astrid ook adviseur en interim directeur-bestuurder bij Stichting Visitatie Woningcorporaties Nederland. Die stichting beheert de methodiek waarmee alle woningcorporaties eens in de vier jaar gevisiteerd worden. Astrid begeleidde onder andere de doorontwikkeling van de methodiek in gesprek met experimenterende corporaties én de visitatoren Ook in de visitatiemethodiek heeft het netwerk van een corporatie meer gewicht gekregen.

‘We hebben zaken geschrapt die de Autoriteit woningcorporaties nu zelf in de gaten houdt en gebruiken de Aedes benchmark waar mogelijk. Maar hoe een woningcorporatie maatschappelijk presteert, ook volgens belanghebbenden, wilden we in visitaties graag blijven beoordelen. Het betekent dat nu bijvoorbeeld in een visitatie de maatschappelijke oriëntatie van een RvC wordt bekeken en de commissie niet afvinkt of de raad voldoet aan alle wettelijke eisen. Dan gaat het om vragen als hoe nemen de commissarissen de maatschappij mee in hun oordeel, in hoeverre betrekken ze belanghebbenden bij hun werk en hoe beoordelen ze de bestuurder daarop.’

Toen Astrid bij de visitatiestichting werkte is Welbions gevisiteerd. ‘Daar ben ik verder niet bij betrokken geweest, omdat dat onverenigbaar was.’ De corporatie heeft een visitatierapport gekregen met mooie cijfers. ‘Dat is een leuk cadeautje voor alle betrokkenen. Voor mij zit de waarde vooral in de reflectiegesprekken over wat een corporatie allemaal doet en of die zich met het onafhankelijke rapport kan verantwoorden naar het netwerk.’ Ze vindt het een nuttig instrument in het verantwoorden door en toezicht op woningcorporaties.

Voor Welbions is het visitatierapport ook een van de bronnen om uit te putten in de voorbereiding op hun nieuwe ondernemingsplan volgend jaar. In dat proces zal veel ruimte voor de input van de lokale stakeholders zijn. De gesprekken staan al ingepland. ’Astrid: ‘Ik verwacht dat we vooral accentverschillen gaan leggen en zorgen dat we onszelf scherp houden. Het motto van Welbions blijft staan: doen wat nodig is.’