Na zes uur ’s avonds is het hier heel woonbaar. De kinderen spelen buiten verstoppertje, ouders roepen ze tegen achten naar binnen. Een corona-excuushond blaft, in de verte rijdt een trein voorbij. Beau is bij de ene buren, Op1 bij de andere. Langzaam doven de geluiden uit. Dag dag, ha nacht. Tijd voor het kussen, tijd voor één oor. De deken van slaap spreidt zich over de daken. We dromen de dromen van de gewone woners. Van het eind van corona, van het terras dat ooit was, van het concert, het theater, vakantie, de leuke collega, hoe is het met haar, na een jaar?
’s Morgens worden we wakker, we kleden ons aan, gaan naar de bakker, en dan, vlak na het ontbijt, dan wijkt plotseling de woonbaarheid. De kettingzagen spreken, de schuurmachines dreinen, de boren doen horen en zien vergaan, daar komen de doe-het-zelvers weer aan.
‘Schuren, timmeren, frezen, zagen...’
Ik Teams in de keuken, mijn vrouw Meetst in de kamer, en aldoor dat gehamer, dat verschrikkelijke gehamer. Of we op een bouwplaats wonen? Nee, het zijn de buren en de buren van de buren en de buren van de buren van de buren, die bouwen schuren, timmeren, frezen, zagen hout voor hun walmende avondvuren.
Het is nooit klaar en het laatste jaar klinkt het harder dan ooit. Dat is een bijwerking van corona, ze zijn veel vaker thuis en er is altijd wel weer iets dat schreeuwt om repareren, slopen of verbouwen.
‘Hebben jullie wel eens gedacht aan postzegels verzamelen’
Ik heb eens grote speakers in de tuin gezet en ’s avonds al het opgenomen geluid dat zij overdag gemaakt hadden keihard afgespeeld. Dat zou ze leren. Maar ze kwamen vragen of ze konden helpen. En toen ze zagen dat het speakers waren werden ze woedend, ik verstoorde hun rust. ‘Jullie de mijne’, zei ik. ‘Hebben jullie wel eens gedacht aan postzegels verzamelen of bouwplaten maken van gevechtsvliegtuigen, dat zijn veel stillere hobby’s.’ Ze konden er niet om lachen.
Thuislanden voor doe-het-zelvers, daar pleit ik al jaren voor. Gammania, Praxisania, Hornbachië, Karweiland, maar ik krijg de politiek niet aan mijn kant. De wet staat het in de weg, zo’n klussersparadijs. Ze hebben het recht zich overal te vestigen. Ik hoop dat als ze straks zijn ingeënt, ze zich weer zullen beperken tot het weekend.
fOTO: WERRY CRONE