Een van de hardnekkigste non-dilemma’s bij corporaties is de vraag of we ‘van de stenen of de mensen zijn’. Het correcte antwoord is dan: mensen. Toch gaan verreweg ons meeste geld en energie naar stenen. En als we het dan al over mensen hebben, dan toch vooral om ze zo goed mogelijk te begeleiden in renovatieprojecten (stenen!).
In onze Aedes-benchmark is het al niet anders: we zijn benieuwd naar hun ‘oordeel’ over onze ‘dienstverlening’. Dat klinkt naar klant; toch echt iets anders dan ‘de mens’ die we voor ogen hadden in ons ideologische non-dilemma.
Het is interessant om de herziene Woningwet in dit licht te bezien: die bracht ons als corporaties terug naar onze oorspronkelijke kerntaak. Hoeveel historisch besef er werkelijk in zo’n zin doorklinkt is nog maar de vraag. Want onze wortels reiken dieper dan het simpelweg huisvesten van mensen met een laag inkomen.
‘Ooit was ons doel welzijn. Van mensen’
De humuslaag waarin corporaties ooit ontstonden was een ontstellend gebrek aan rechtvaardigheid, met sloppenwijken als resultaat. Waar armoede, kindersterfte en cholera heersten met drankzucht als enige uitweg. Ons doel was niet huisvesten, dat was slechts het middel. Ons doel was welzijn. Van mensen.
Nu, een dikke eeuw later, groeit opnieuw de tweedeling in onze samenleving. Mensen met een laag inkomen leven ongezonder en korter, hun kinderen hebben minder kansen, ze zijn gevoeliger voor nepnieuwsbubbels en keren zich steeds vaker af van politiek en maatschappelijke instanties.
‘Een 8 voor reparatieverzoeken is beperkt relevant’
In dat licht is een 8 voor reparatieverzoeken fijn, maar helaas beperkt relevant. Het benadrukt te zeer de klant. En zo wordt het toch nog een echt dilemma. Natuurlijk zijn de stenen slechts het middel. Maar als we dan toch van ‘mensen’ zijn, hoe vertalen we dat dan in onze doelen? Ik doe een gooi.
Het huurdersoordeel in de benchmark vervangen we door huurderwelzijn. De bijbehorende indicatoren: woonlasten, participatiegraad, levensverwachting. Nu deels onbekend terrein. Wel onze wortels. In een nieuwe uitdagende humuslaag, waarin het ons opnieuw écht om de mensen gaat.
foto: Antoinette Martijnse