Bij ons in de buurt wemelt het van de scheefwonende klemzittende emptynesters. De kinderen zijn gaan studeren, bezig met hun vijfde tussenjaar of gaan werken op de Zuidas. De kleinkinderen, die al logerend gebruik zouden kunnen maken van de vrijgekomen kamers, blijven vooralsnog uit. De kinderen hebben wel een kinderwens maar die hebben ze op de lange baan geschoven. Ze willen eerst carrière maken en dan pas een gezin stichten. Of de partner laat op zich wachten. Of ze proberen zonder partner zwanger te worden, maar het Deense donorzaad slaat niet aan. Kortom: papa en mama hebben heel veel ruimte over.
‘Papa en mama hebben veel ruimte over’
Eigenlijk willen ze niet weg, ze hebben een heerlijk huis met een grote tuin. Maar nu de geriatrische tijdklok steeds nadrukkelijker begint te tikken hebben ze besloten nog 1 keer in hun leven hun boeltje te pakken. Hun boel eigenlijk, 40 jaar wonen in hetzelfde huis heeft een enorme verzameling spullen opgeleverd. Ja, ze gaan verkassen.
Maar waar moeten ze heen, met al die homogene bouw in onze buurt? Ze willen alles gelijkvloers, het moet groot zijn en licht, een balkon hebben op het zuiden en een inpandige garage.
Een corporatie, Vivenda of Vitalia, Habitosia, hoe heette die ook weer, ze hebben van die rare namen tegenwoordig … Je leest er niet meer uit dat ze over huizen gaan. Passionate of Oikos zou een appartementencomplex gaan bouwen hier vlakbij, met precies het soort woningen dat de scheefwonende klemzittende emptynesters voor ogen hadden.
‘Het zou te druk worden in hun buurt, met al die nieuwe mensen’
Zou, ja, zou. Het plan is in de ijskast gezet. Een petitie, die in no time 3.000 keer getekend werd, heeft roet in het wonen gegooid. En weet je wie de eersten waren die hem tekenden? De emptynesters. Het zou te druk worden in hun buurt, met al die nieuwe mensen. Het plan paste, vonden ze, niet in het dorpse karakter. Het aanzicht van de gevels was te massief en het gebouw was veel te hoog, er moesten op zijn minst 2 woonlagen van af. Zo gooiden ze hun eigen toekomstige comfortabele dubbele glazen in.
Nu lopen ze bokkig door de lege kamers, ze werpen een blik uit de ramen en ze zeggen tegen elkaar: ‘Wat hebben we dat goed gedaan.’ 15 kilometer verderop smijten mensen kwaad met deuren in krappe flats omdat de wachttijd voor een huis steeds langer en langer en langer wordt.
foto: Werry Crone